Naiwni

Jak to jest

Że wierzymy w idee?

Jeszcze!

*

Czyżbyśmy się czuli

Wyspami?

*

Suty płomień bez ognia

 

Z flegmy porzekadeł
Wybieram sobie życzenie
Paradoksalne przekleństwo
,,Zostań o chlebie…” –
Bez wody skrzywdzonych
W poniżonej idylli
By szydzić z okrucieństw iluzji

*

Gorycz skryby

 

Nie ma bardziej fałszywego świata
…

*

Zbrodniarz pozbawiony realności
Łże i zniekształca
Przeinacza i koloryzuje
Myli się co do siebie
I myli się co do ogółu

*

Wiosna z tradycyjnym bólem nieba

 

Próg, schody, potknięcie, korytarz, drzwi
Beton, ziemia, kapsel, psy
Słońce, wiatr i zakręt
Znika okręt
W piasku
W pełnym blasku…

*

Czy trzeba uzasadniać: ,,mówi się”…?

[Kontynuacja jednego z poprzednich postów.]
Czy trzeba uzasadniać: ,,mówi się”…? (że się coś tam mówi o czymś, np. iż pisanie dla pisarzy jest formą terapii – oto temat szkolnej lekcji)
Uczniak przy tablicy. Z powodu nie najlepszej pamięci międli coś w sobie, wie i zarazem nie jest na sto procent pewien. Co tam. Może sobie konfabulować – na jedno wychodzi czy trafi, czy nie trafi. Wszyscy tak czują i stąd to ,,mówi się”.

Cudowne są krainy…

Cudowne są krainy, gdzie nie występuje zło.
Gdzie prawość jest w całej obfitości niby jedna połowa jabłka: rozrośnięta za dwie połowy.
Gdzie szczęści się dobrodziejstwo harówki pracy oraz okropne trudy i mozoły powszechnego życia.

Mówi się…

Mówi się, że «pisanie jest dla pisarza formą terapii»
– zatem kto lub co uzdrowi czytających?

_
ManEQuin Cabaret

Nie trwóżmy się…

Nie trwóżmy się sprzecznościami. (I aż tak nie bójmy się absurdów i nonsensów.) Tajemnicy nie da się zredukować. Odsłaniamy jej kotarkę, a tam… jak telewizor w telewizorze i w telewizorze (powtarzane zanikającym echem, niemal do rozpłynięcia się w subatomowych cząstkach), tkwią kolejne kotarki. Nie odsłonięte.
O dziwo, jesteśmy w tych telewizorach i zaglądamy do telewizorów i przyglądamy się widokom za odsłoniętymi kotarami, które w echu owych telewizorów nikt nie rozsunął.
Widok zamknięty a widoczny. Kotara niby odsłonięta a po prawdzie zasłonięta.

_
ManEQuin Cabaret

O twarzy – ledwie ją pamiętam

O twarzy – ledwie ją pamiętam

istota ze mnie błędna

inaczej myślałem o sobie

w każdej cząstce twarzy

wyglądałem dla siebie

zupełnie inaczej

niźli później

kiedy z jaskini rodzinnej

Twarz?

Twarz? – nigdy jej nie miałem.
Zawsze byłem człowiekiem bez twarzy. Z tej przyczyny raz za razem mnie rozpoznawano.

_
ManEQuin Cabaret